Idea kokardy narodowej przywędrowała z Francji, gdzie już w XVIII wieku noszono na mundurowych nakryciach głowy oznakę z upiętych w koło barw narodowych. W Polsce w XVIII wieku funkcjonowała biała kokarda, oznaczająca władzę króla nad wojskiem, podobnie było w Księstwie Warszawskim i Królestwie Polskim.
Idea kokardy narodowej przywędrowała z Francji, gdzie już w XVIII wieku noszono na mundurowych nakryciach głowy oznakę z upiętych w koło barw narodowych. W Polsce w XVIII wieku funkcjonowała biała kokarda, oznaczająca władzę króla nad wojskiem, podobnie było w Księstwie Warszawskim i Królestwie Polskim.
Biało-czerwona kokarda narodowa wprowadzona została przez powstańczy sejm Królestwa Polskiego w dnu 7 lutego 1831 roku. W Wielkopolsce jako polski symbol pojawiła się podczas Wiosny Ludów 1848 roku. Powstanie styczniowe 1863 roku sprawiło natomiast, że stała się powszechnym symbolem narodowym.
Polacy, będący żołnierzami armii niemieckiej samorzutnie zaczęli wpinać sobie kokardy narodowe już w listopadzie 1918 roku, dla oznaczenia swej przynależności narodowej. Wraz ze srebrnym orzełkiem stała się ona symbolem powstańców wielkopolskich. Wykonywana była z marszczonego materiału, czasem z przerobionych, blaszanych rozet niemieckich w kolorze czarno-biało-czerwonym, z których odcinano czarną otoczkę.
Oficjalnie kokarda narodowa i srebrny orzeł umieszczone na otoku czapki wojskowej usankcjonowane zostały jako polskie oznaki wojskowe, rozkazem majora Stanisława Taczaka z dnia 8 stycznia 1919 roku. Jej kres nastąpił jednak dość szybko, bo już 22 stycznia 1919 roku, kiedy gen. Józef Dowbor-Muśnicki wydał rozkaz zabraniający noszenia „bączków, oczek lub innych odznak”, na których miejsce wprowadził rozetkę wielkopolską zwaną treflem.
