Redaktorka i wydawczyni
Była odpowiedzialną, ambitną poznanianką, która zanim zajęła się działalnością społeczną oraz aktywnością pisarską, zdobyła dyplom nauczycielki prywatnej w renomowanej Szkole Ludwiki. To pozwoliło jej prowadzić pensjonat żeński, którego uczennice poza językami obcymi, muzyką i pracami ręcznymi, przechodziły także kurs w zakresie języka ojczystego oraz polskiej historii i literatury.
Pochodziła z rodziny szanowanych poznańskich wydawców, co przesądziło, że jej żywiołem stało się pisanie. Miała 30 lat, kiedy przejęła, po śmierci ojca, redakcję „Gońca Wielkopolskiego” ‒ gazety codziennej związanej z Narodową Demokracją, otwarcie wspierającej dążenia emancypacyjne polskich mieszkańców prowincji poznańskiej. O wysokich kompetencjach Heleny Rzepeckiej najlepiej świadczy fakt, że gdy w 1899 roku rodzina sprzedała gazetę, nowy wydawca pozostawił ją na stanowisku redaktorki naczelnej.
Praca zawodowa nie była przeszkodą w angażowaniu się w działalność organizacji kobiecych: Stowarzyszenia Kobiet Polskich „Warta”, Towarzystwa Czytelni dla Kobiet czy Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” ani w budowaniu tego, co dzisiaj nazywamy women power. W 1909 roku zorganizowała w Poznaniu wielki zjazd stowarzyszeń kobiecych.
Równolegle z tymi wszystkimi aktywnościami, Helena Rzepecka dbała także o zachowanie pamięci o osobach działających na rzecz polskości. Pierwszą jej publikacją była Historia pensji Anny i Anastazji Danysz (1909) opowiadająca o najbardziej zasłużonej poznańskiej szkole dla dziewcząt; potem stworzyła dwutomowe wypisy z literatury polskiej Ojczyzna w piśmie i pomnikach. Ilustrowane dzieje piśmiennictwa polskiego (1911); oraz szkice biograficzne o wielkich Polakach: Kim jest Zygmunt Krasiński (1912), Księdza Piotra Skargi znaczenie w dziejach naszych (1912), Kim był Karol Marcinkowski (1913).
Dziewczęta i chłopcy wychowywani na publikacjach Heleny Rzepeckiej, czytający książki z Towarzystwa Czytelni dla Kobiet, działający w Stowarzyszeniu Kobiet Polskich „Warta” czy w Towarzystwie Śpiewaczym „Lutnia”, w grudniu 1918 roku wyszli na ulice Poznania, by walczyć o Polskę. Do boju zagrzewały ich, doskonale im znane, pieśni patriotyczne publikowane przez lata w redagowanym przez nią „Śpiewniku”.
